Tai Mahal

Maandag 25 Januari

Vandaag naar Agra, naar het hoogtepunt van de reis: Taj Mahal.

Onderweg bezoeken we een verlaten stad “Fatahpur Sikri”. Deze stad is in 1571 gesticht door Akbar de Grote, een leider van Mogol. Deze leider was slim; hij huwde met drie vrouwen: een Hindoe, een Islamina en een Christen. Daarnaast had hij een harem met 836 vrouwen. Een druk baasje.

Doordat elke religie was vertegenwoordigd, kwamen er geen oorlogen meer onder zijn bewind van 50 jaar. Een hele prestatie in zo’n groot keizerrijk.

Helaas is het mistig en fris. We lopen door de stad en bekijken verschillende paleizen.

Daarna weer in de bus. Veel medereizigers mankeren inmiddels wat. Twee hebben meer als 39 ⁰C koorts, enkele hebben onrustige darmen en er wordt volop gehoest en gekucht. Soms lijkt het wel een sanatorium. Wij mankeren weinig.

Na de lunch rijden we Agra binnen. Een voormalige hoofdstad. Nu meer dan 2 miljoen inwoners. Agra is druk en vuil. Erg vuil. We gaan eerst naar het hotel om de zieke medereizigers uit te laten stappen en de koffers uit te laden. Dan op naar de Taj Mahal. In de buurt wordt de bus geparkeerd en met een shuttlebusje gaan we naar de oost-poort. Morgen is het Onafhankelijkheidsdag in India en men is als de dood voor ongeregeldheden. Je mag niets meenemen. Geen water, geen sigaretten, geen aansteker, geen batterijen, geen medicijnen, geen ……

Bij de ingang worden mannen en vrouwen gescheiden en gefouilleerd. Maar dan zijn we binnen. Wat een schitterend plaatje. Niet voor niets een van de zeven wereldwonderen genoemd. Werkelijk prachtig, Eerst nemen we een groepsfoto. We krijgen overal volop de tijd om foto’s te nemen. Je zou voor iedere foto een cent krijgen. Dan was je daar in een dag miljonair.

Een man wijst Klaas was hij mooie foto’s kan maken. En maakt ook een foto van hem. En nog een. En nog een. Uiteindelijk stopt hij en verlangt een fooitje. Klaas geeft hem wat, maar natuurlijk te weinig. Jammer dan.

Wanneer we op het plein rondom de Taj Mahal willen lopen, moeten we stoffen slofjes aan.

We lopen wat rond en gaan in de rij staan om naar binnen te komen. Bijna bij de ingang, zegt een Indiër achter ons, dat buitenlanders zo maar door kunnen lopen. Het is een gedrang van jewelste. De deur is niet breed en Indiërs weten als geen ander om voor te dringen. Ze kunnen de competitie aan met Chinezen. Zo mooi als het gebouw buiten is, zo valt het binnen tegen. Je mag daar geen foto’s maken. Maar dat hebben de Indiërs niet gelezen. Via allerlei gangetjes komen we weer buiten. Langzaam lopen we naar het verzamelpunt. Terug met het shuttlebusje (mensen moeten bij elkaar op schoot) naar de eigen bus. Door een haag van verkopers van allerlei souvenirs. In de bus worden de groepsfoto’s uitgedeeld. Niet iedereen staat er op. De twee zieken niet en een zoon met zijn 87 jarige moeder. De zoon is wat vreemd en zit altijd apart van de groep. Morgen hebben we de laatste reisdag in India. Want overmorgen vliegen we weer terug.