Onderweg van Delhi naar Mandawa

Donderdag 14 Januari

Na een goede nachtrust (daar waren we echt wel aan toe), ontbijten. Hoe gaat dat in India? We waren gewaarschuwd om geen bereid fruit te nemen of salade’s. Er waren heel veel pannen met Indiaas eten. Met namen die ons niet veel zeggen. Maar naan is een soort brood en dat gaat wel. Ook een gekookt eitje kan geen kwaad. Klaas neemt zelfs een omelette. Die wordt in het zicht op z’n Indiaas klaargemaakt, dus best wel pittig op de vroege morgen. Dan de bus in. De koffers werden van de hotelkamer afgehaald, maar we moesten zelf aanwijzen wat onze koffers zijn voordat ze de bus ingingen. Wel een geruststellend gevoel. Stel je bent 300 km verder en men heeft nu net jouw koffer vergeten.

Vandaag de langste rit van de vakantie; 250 km. In Nederland een peulenschilletje maar in India een lange afstand. In Delhi mag je blij zijn met een gemiddelde snelheid van 20 km/uur. Maar buiten Delhi kom je op de snelweg en gaat die gemiddelde snelheid naar wel een 40 tot 50 km/uur. Want alles zit op de snelweg. Naast auto’s, bussen en vrachtwagens zijn er ook motoren (vogelvrij verklaard), toektoek’s en alles met een paard, ezel of kameel ervoor. Dus toeteren en inhalen. Er wordt heel heel veel getoeterd. De gids verteld een verhaal, dat een chauffeur nog wel een auto kan rijden met kapotte remmen. Dan rij je wat langzamer. Zelfs mag er een wiel ontbreken. Maar zonder claxon kan een Indiaanse chauffeur niet rijden.

De auto’s zien er trouwens nooit uit zoals ze gebouwd zijn. Iedereen heeft schrammen en butsen.

Maar ze rijden dan ook met z’n drieën op een tweebaansweg.

En met meer mensen dan er stoelen zijn. Kortom; doe maar waar je zin in hebt.

Wij komen langs veel velden met mosterdzaad. Wij dachten, dat het koolzaad is.

Door dorpjes waar kraampjes langs de weg staan. En overal wordt er naar ons gezwaaid en gelachen. De mensen zijn (in onze ogen) arm, maar wel blij.

We stoppen even in een dorpje Rewari, waar een markt aan de gang is. Wij trekken veel bekijks. Veel mannen willen met ons toeristen op de foto. Men heeft er geen problemen mee als er foto’s van hunzelf genomen worden. Men gaat spontaan poseren.

We rijden verder en onderweg verteld de gids ons van alles. Ook dat we een “pinkel”-stop krijgen. Gewoon langs de weg; mannen naar rechts, vrouwen naar links.

Voor de lunch stoppen we in Pacheri. Die naam mag je ook gelijk weer vergeten.

Daar zitten we op het terras onder een afdak. Dat is wel lekker, want om een uur of elf is de zon gaan schijnen. Na de lunch gaan we verder in de bus. Taalcursus. “Alo” zijn aardappelen, “Gobi” is bloemkool en “Palech” is groente.

Onderweg zien we van alles. Ik heb al een aap gezien. Maar ook veel koeien. Die zijn heilig. Soms zitten ze met een ketting vast. Deze koeien zijn eigendom van iemand en geven melk. Wanneer ze van geen nut meer zijn, laat de eigenaar ze los en dan mogen de koeien voor zichzelf zorgen.

We stoppen even in Sunsino. Daar worden kamelen beladen met mosterdzaad.

Onderweg maken we nog een “natuur”-stop. Allemaal de bus uit en het veld op. Onder het genot van een glas rum (met of zonder cola) genieten we van de zonsondergang.

Uiteindelijk komen we in Mandawa aan, waar we overnachten in het Desert n Dunes. Een quasi paleis van een maharadja. We zitten in een bijgebouwtje, in een ronde kamer. Best wel apart. ’s-Avonds dineren we in het hoofdgebouw. Tijdens het eten worden we vermaakt door een man met een Indiase viool en zijn zoon die voor ons danst. Ook krijgen we nog een poppenspeler te zien. We hebben veel contact met onze medereizigers. Ons Duits wordt met de minuut minder slecht. Straks even naar de receptie, waar daar hebben ze internet tegen een klein bedrag.