Naar Lubbock

Vandaag op de kamer “ontbeten”; Cornflakes. De koffie was van het hotel.

We rijden eerst naar het Palo Duro State Park. De Texanen noemen het graag The great canyon of Texas.

Het is inderdaad hetzelfde principe waarom de canyon ontstaan is. Het bekendste item van het park is The lighthouse, een solitaire rechtopstaande rots.

Omdat het een State Park is, mogen we betalen. Alle andere parken zijn gratis, mits je een “American The Beautiful Pass” hebt. En die hebben we. In Nederland al gekocht.

We rijden en kijken wat rond. Om 11:00 uur is het al 32 graden, dus hebben we niet veel zin om grote wandelingen te gaan maken.

Dan verder door de lege vlaktes van de streek, die men The Panhandle noemt. Hier zijn echt onmetelijke lege vlakte met, tja met wat?

Met niets. Soms mais of graan. Vaak zien we hele bewateringsinstallaties. Maar vooral heel veel niets.

We gaan op zoek naar Caprock Canyons State Park. Wat we ook doen, of de bordjes volgen of TomTom volgen; het resultaat is, dat we het park niet gevonden hebben. Maar wel hele mooie rode bergen en zo. Dus wat het park ons ook te bieden had.

We lunchen in Silverton. Nee, niet die van de Durango & Silverton Railroad. Maar dit is Silverton Tx.

Bij een heel armetierig cafeetje stoppen we. Het ziet er verlaten uit. Het zal wel dicht zijn. Diny voelt aan de deur. Dicht. Diny loopt weer naar de auto terug. Gaat ineens de deur open. Hij klemt een beetje wordt er gezegd. In vloeiend Texaans wordt ons gevraagd wat we willen eten. We vragen naar de speciality. Dat is de supreme burito. Doe daar maar twee van. Best lekker en zelfs wat teveel. Als we weer weggaan krijgen we de Texaanse groet mee: “Y’all come back”

Echt, Texanen knauwen wat af.

Het laatste stukje naar het hotel bestaat uit twee uur leegte. Je kunt niet veel foto’s maken. Op elke landweg mag je dik 100 km/u en ineens stoppen vindt een achterligger minder geslaagd.

In Lubbock checken we voor twee nachten in. Een heel mooi hotel, met zwembad wat open is. Dus hebben we nog even in het water gelegen. Met in het zicht de snelweg. Hier in de USA kan er veel.

Voor het diner gaan we naar Bryan’s Steaks, aan de overkant van de weg. Klaas krijgt een verassing. Allereerst sta je in de rij om je bestelling op te geven. En gelijk af te rekenen. Cash, want ze doen niet aan cards!

Je krijgt een bord mee voor de saladbar. De keuze is enorm. Dan komt de bestelde biefstuk bij je. Wij hadden een sirloin for two besteld. Komt er een biefstuk van ca een pond. En twee -in de schil- gekookte aardappelen. De ruimte is van het type vreetschuur, maar het voedsel is perfect. Lekker mals vlees. En na afloop een ijsje. Zelf tappen.

Terwijl Klaas aan iets meer romantisch dacht.

Weetje: In de USA worden gevangenen vaak aan het werk gezet. Onder toezicht moet men daar op het  veld werken of aan de weg. Maar soms wil er eentje niet graag meer terug. En probeert dan een transportmiddel te krijgen. Bijvoorbeeld liften. Regelmatig zie je dus borden, waarop staat, dat je dit niet moet doen en waarom niet.