Naar Essaouira

Donderdag 22 november 2018

 Vandaag maar een kort ritje van 185 km naar Essaouira. We hebben nu geen minibusjes meer, maar een kleine touringcar. Onderweg hebben we een fotostop bij de klimgeiten in de boom. Marokkanen verzinnen van alles om geld te verdienen. En deze man had een kudde geiten in de boom gestuurd. Succes verzekerd bij toeristen. Maar niet bij Nederlanders. En ook de Belgen hebben zich snel de Nederlandse wijze eigen gemaakt.

De laatste fotostop hebben wij op de heuvels rondom Essaouira. Je ziet de badplaats aan je voeten liggen en je voelt de kamelen in je nek. Of je ze wilt aaien, knuffelen, berijden, fotograferen, kortom geeft a.u.b. snel wat van uw geld. Het wordt nu toch wat vervelend. In E. (jullie en wij spreken de naam waarschijnlijk toch niet goed uit) worden de koffers op handkarren geladen en gaan we te voet naar Hotel Riad Nakhla . De naam zegt het al, dit hotel is in een oude Riad; een stadspaleis. Rondom een of twee binnenplaatsen zijn er rondom kamers gemaakt. Wij zitten op de tweede verdieping. Onze ramen kunnen open en dan zien we de binnenplaats. Best wel grappig. O ja, er was toen geen lift in zo’n paleis, dus nu nog steeds niet.

Na de lunch aan de overkant van de straat gaan Diny en ik op ontdekkingstocht uit. We lopen door wat poorten naar buiten het stadje. Ooit in de 15de eeuw door Portugezen opgezet. We komen uiteindelijk in de haven uit. Waar alle vissersboten worden gelost. Veel toeristen, maar nog veel meer meeuwen. Of we in een scene van “Birds” zijn terecht gekomen. Diny krijgt ook nog een cadeautje van ze, waar ze niet echt blij mee is. Ondankbaar wicht.

Na de haven gaan we weer het stadje in. Het is een grote aaneenschakeling van kraampjes en winkels. Er is ontzettend veel te zien. We kopen nog wat souvenirs en gaan via de kaart op de GSM terug naar het hotel. Op het laatst moeten we toch even een man op de straat aanschieten. En die loopt graag even mee. Voor wat drinkgeld. Aardige jongens, die Marokkanen.