Naar McCall

Vandaag gaan we eerst naar het National Historic Oregon Trail Interpretive Center. Een hele mond vol. Het is een museum, wat verteld over de Oregon Trail. Rond 1850 zijn naar schatting 300.000 mensen via deze trail naar Oregon gegaan. Reden was, dat ze een stuk land gratis kregen.

 O ja, Het land was nog wel van de indianen, maar dat werd vergeten te vertellen In grote diorama’s werden vele facetten van deze tocht uitgebeeld. Het gebouw staat daadwerkelijk naast de trail. Je kunt dit nog duidelijk in het landschap zien.

Dan rijden we via een route die Hell’s Canyon wordt genoemd naar McCall. Deze route is echt heel mooi. Langs bergen, ravijnen, wild stromende riviertjes en valleien rijden we. Het is niet meer zo warm als de eerste dagen Het is slechts 23 ⁰C, lekker om te rijden.

Onderweg stoppen we voor de lunch bij Annie’s Café. Een wat oudere man helpt ons. Waar is Annie vragen we. Annie is de naam van zijn schoonmoeder. We vragen maar niet verder. Een echtpaar wat vertrekt, vraagt ons waar we vandaan komen. Nederland is ons antwoord. Dat dacht ik al zei ze. Ik heet Trijntje; mijn moeder was Fries en mijn vader kwam van Utrecht. “Goeiedag Trijntje” zeggen we. De man zegt jaloers te zijn. Want in al hun huwelijks jaren kon hij de naam Trijntje niet goed uitspreken. En wij doen dat zomaar eventjes. Tja, het is een gave.

Vandaag komen we in Idaho. Daar is het een uur later. Dus het scheelt nu nog maar 8 uur met Nederland.

Op het eind van de middag komen we in McCall aan. Het is steeds droog gebleven, hoewel men regen had verwacht (en gehoopt). We zijn nu twee weken in de USA en hebben nog geen druppel regen gehad.

De kwaliteit van motels varieert erg. Soms klein, dan weer wat oud. Maar hier is niets op aan te merken. We hebben een schitterende kamer en het hotel heeft zelfs een hot-tube voor ons.

’s Avonds gaan we eten in de Pancake House and Christmas Shop. Vreemde combinatie. De shop is dicht, maar om 7:00 uur AM gaat hij weer open. We hebben wat om naar uit te kijken.